Skammarleg meðferð á launafólki

Á meðan vinnuveitendur geta þvingað fólk til að vera í ákveðnu stéttarfélagi og stéttarfélögin komast upp með að skipta félagsmönnum á milli sín eftir svæðum og störfum er nánast enginn munur á. Báðir þessir aðilar sitja svo saman á tuga miljarða eftirlaunasjóðum sem þeir eiga flestir ekkert í og ráðstafa, en úti sitja eigendur þessa fjármagns og fá engu ráðið um ráðstöfun þess.

Þeir sitja samt eftir með skertar tekjur á efri árum því þeir sem ekkert eiga í þessu tuga miljörðum, hafa tapað miljörðum af annarra manna fé vegna lánveitinga og jafnvel kaupa á hlutabréfum hvers annars. Og fyrir þetta útdeila þeir hverjum öðrum veglegar greiðslur vegna stjórnarsetu og ábyrgðar.

Samkvæmt lífeyrissjóðalögunum skal iðgjald í lífeyrissjóð vera a.m.k. 12% af heildarlaunum. Það er kallað lágmarksiðgjald og er lögbundið lágmark sem skal greiða í lífeyrissjóð eins lengi og hver maður er á vinnumarkaði.

Aflir þú að meðaltali 4 miljóna á ári í 40 ár erum við að tala um Að lágmarki 20.000.000 sem eru af þér teknar samkvæmt lagaskipan, og þetta er mjög gróft áætlað

A.m.k 12% af þínum launum ert þú þvingaður til að fá fólki út í bæ til ráðstöfunar, og þú ræður engu um það hvernig þessu fjármagni er ráðstafað. Þú hinsvegar situr uppi með afleiðingarnar og sveltur jafnvel í ellinni ef illa hefur verið farið með þessa fjármuni, af fólki sem hefur engra annarra hagsmuna að gæta en eigin afraksturs af annarra manna fé.

Stéttarfélögin gera út á félagsgjöldin og með einokun á tilteknum svæðum sem störfum losna þau við að keppa um félagsmenn. Það er lítill hvati til að ná betri samningum og eða bjóða betri þjónustu, lægri félagsgjöld eða hagstæð afsláttakjör ofl. Hvatinn til að gera betur er nánast enginn eins og sést á kjörum launafólks.

Og allt viðgengst þetta þrátt fyrir að félaga frelsi sem leysi, sé tryggt í stjórnarskrá.

Afskaplega sorglegt að hér hafi verið útskrifuð hundruð Lögmanna sem eru ekkert annað en vel menntaðir rukkarar, það sárvantar lögmenn til að taka á lögleysinu sem hér viðgengst vegna orðhengilsháttar hagsmunaraðila.

Laun karls lækkuðu vegna kæru

Hvenær verður stöðvun glæps að glæp

Spyr sjálfan að því hver sé siðferðis og réttarvitund fólks almennt.

Finnst að sá sem stöðvaði nauðgunina í Ameríku hafi farið full langt í að taka lögin og dómsvaldið í sýnar hendur, en skil vel viðbrögðin og yrði eflaus sjálfur mun verri.

Hversu mikið finnst fólki að megi berja þennan mann, þangað til glæpurinn að berja hann er orðin jafn eða verri og glæpurinn sem hann framdi?

Hvernig skilgreinum við jafnvægi á milli glæps og líkamlegrar refsingar, hvað er hæfilegt?

Er hægt að réttlæta beitingu ofbeldis sem ásættanleg viðbrögð ef verið er að stöðva eða refsa fyrir glæp?

Vill fólk taka upp opinberar flengingar á Íslandi?

Erum við að fjarlægjast okkar réttarvitund og nálgast hina Amerísku?

Vona ekki.

Nauðgaði konu og var barinn til óbóta

Að daga uppi

Svolítið merkilegt að lesa um þessi byrgi til að vernda þá sem skipta litlu sem engu máli í raun, það eru innviðirnir sem skipta máli en ekki puntudúkkur.

Er hamfarir skella á er það embættismannakerfið sem heldur samfélaginu gangandi, ekki kóngafólk og eða stjórnmálaleiðtogar.

Ofmat á eigið mikilvægi einkennir þessar starfsstéttir, sem hafa dagað svolítið upp eins og risaeðlur á framfærslu almennings.

Embættiskerfið er lífæð samfélagsins og mikilvægasta einingin okkar, það er því alltaf jafn hrollvekjandi að fylgjast með er misvitrir stjórnmálamenn eru að tæta í sundur skipulagið og leggja einstaka starfsmenn í einelti til að þvinga fram eigin vilja sem oft á tíðum hefur stangast á við lög.

Því miður virðist löggjafavaldið á Alþingi oftast ekki standa í lappirnar gagnvart sitjandi ráðherrum sem í krafti flokksaga kúga þingmenn til hlýðni.

Okkar mesti bölvaldur virðist vera hið Íslenska flokkakerfi sem stýrt er af sérhagsmunahópum og lifa sem iglur á sameiginlegum sjóðum landsmanna.

Leynibyrgi drottningar á netinu

Að tapa miljörðum

Hvers virði er starfsreynsla er upp er staðið ?

Viðvarandi æsku og skjaladýrkun undanfarinna áratuga virkar sem trúarbrögð frekar en skinsemi er horft er til þess hversu miklum verðmætum atvinnulífið kastar frá sér.

Regluleg laun fullvinnandi launamanna á íslenskum vinnumarkaði voru 402 þúsund krónur að meðaltali árið 2012.

Ef við gefum okkur að við séum 20% af vinnutíma að þjálfast eða læra að fást við verkefni og nýja hluti, fara um 80.000 krónur á mánuði í þjálfunar og námskostnað starfsmanns.

Það eru því 964.800 krónur á ári, sem vinnuveitandinn er að fjárfesta í færni og starfsreynslu viðkomandi starfsmanns.

Starfsmaður sem fer á milli margra vinnustaða er stöðugt að takast á við nýjar aðstæður og fjárfesting  í færni og starfsreynslu byggist upp, töluvert af þessari fjárfestingu skilar sér inn á vinnustaðinn eftir því sem starfsmaðurinn miðlar af sinni reynslu og þekkingu til samstarfsmanna en samsetning vinnuhópa skiptir miklu.

Ef við höldum okkur við mánaðarlega 80.000 krónu fjárfestingu í þekkingu og færni starfsmanns er atvinnulífið búið að fjárfesta fyrir 9.648.000 krónur í hverjum einstakling eftir 10 ára starf, og upphæðin er komin í 28.944.400 er viðkomandi fer yfir töfra aldurinn 50 ár og jafnvel 30.000.000 ef starfsmaður byrjaði ungur á vinnumarkaði.

Nú bregður svo við að er fjárfestingin fer yfir þennan 30.000.000 krónu múr við lífaldurinn 50 ár, þá virðast flestir vinnuveitendur hætta að átta sig á þeirri vermætasöfnun sem átt hefur sér stað. Atvinnulífið virðist  að stærstum hluta trúa því að með því að henda þessari 30.000.000 króna fjárfestingu myndist hagnaður í nýrri þekkingu, unglegri ásýnd og frískari ímynd.

Sumir segja að þetta sé vegna tilmæla starfsmannastjóra og ráðningarráðgjafa sem er tiltölulega nýtt fyrirbæri á vinnumarkaði,  starfsmannaveltan hefur farið í 25% hjá sumum fyrirtækjum sem nýtt hafa sér þjónustu þessara aðila og kostnaðaraukinn fyrir fyrirtækin í færniþjálfun hlýtur að teljast sligandi.

Bankarnir okkar voru einkavæddir og og fengu unglegri ásýnd og frískari ímynd sem einkennist af reynsluleysi og oftrú á eigin getu.

Við munum öll hvernig sú vegferð endaði.

Brostin tiltrú

Forseti Íslands, Forsætisráðherra og Biskup þjóðkirkjunnar hafa öll flutt hugvekjur að venju um þessi áramót, öll kvarta sáran yfir bölsýni og gagnrýni landsmanna.

Öll hafa þessi embætti notið ákveðinnar virðingar og hylli í gegn um áratugina en sú virðing hefur að mestu byggst á óskhyggju og tiltrú vegna áróðurs flokksstýrðra fjölmiðla.

Núna er þjóðin hefur séð lygavefina sem spunnir hafa verið í gegn um tíðina í krafti starfstitla verður breyting á, nú verða menn og konur að sanna eigið ágæti og ávinna sér virðingu og traust til embættis.

Það er kannski sárt að sitja undir vantrú og gagnrýni, en öll sóttust þau eftir embættunum og þiggja rífleg laun fyrir ásamt veglegum verðtryggðum eftirlaunum en allt kemur þetta úr vösum almennings.

Væl er ekki trygging fyrir vorkunn og svikin þjóð er sem krumpað pappírsblað, það tekur langan tíma að slétta slíkt.

„Það er allt dregið í efa“

200 miljónir til að magna ófrið

Að veita 32 miljónum úr vasa þjóðarinnar til að sefa vonda samvisku er ekkert annað en krókódílatár, þegar verið er að veita 200 miljónum til hernaðaruppbyggingar í Úkraínu.

Sjá:Aukin framlög til NATO.

Menn veita smánar upphæð til að bæta fyrir þá neyð sem þeir hafa sjálfir að mestu skapað með stuðningi við stríðsrekstur NATO og ófriðarstefnu Bandaríkjamanna, en fjármagna svo á sama tíma eldsneytiskaup á næsta ófriðarbál í Úkraínu.

Menn er best að dæma af verkum frekar en fögrum orðum, og greinilegt að Framsóknarflokkurinn og Samfylkingin  eru flokkar ófriðar og átaka. Það var Halldór Ásgrímsson sem eyðilagði friðarímynd Íslands með ófriði gegn Írak og svo bætti Össur Skarphéðinsson við í safnið en nú kemur Gunnar Bragi með Úkraínu.

Merkilegt hvað menn sem sitja á öruggum stað fyrir aftan skrifborð á Íslandi eru viljugir til að efna til ófriðar, vitandi að þeim mun ekki blæða sjálfum né þurfa að hlusta á vein þjáðra eða grafa þá sem falla

Líklega er farsælast að leggja niður Íslensku friðargæsluna, Þróunarsamvinnustofnun Íslands og yfirgefa NATO, okkar peningum er betur varið með því að styrkja starfsemi á vegum Sameinuðu þjóðanna og koma á viðræðum deiluaðila frekar en kynda undir ófriði.

Létt undir með tómum sjóðum SÞ

Ný leið í þróunaraðstoð

Íslendingar eiga að fara nýja leið, við eigum að flytja til fólksins þekkinguna til að það geti bjargað sér sjálft og til að nýta auðlindir sýnar, byggja upp menntakerfi og byggja upp heilsugæslu.

Við gætum gert þetta með því að greiða námskostnað lokaársnemenda í háskólum Íslands gegn því að nemendur fari til þeirra landa sem fá okkar þróunaraðstoð til að miðla af sinni þekkingu með árs dvöl við kennslu.

Þannig hjálpuðum við í raun í stað þess að nýta sér örvæntingu til að þröngva upp á börn trú eða skapa svokölluðum "hjálparstarfsmönnum" vinnu.

Að flytja til Íslands örfáa flóttamenn til að stjórnmálamenn og „hjálparsamtök“ geti fengið fjölmiðlaumfjöllun út á neyð þeirra er til skammar, flutningskostnaðurinn einn og sér étur upp framfærslu fyrir tugi annarra fjölskyldna sem eftir sitja og fjölskyldu sem félagstengsl eru rofinn.

Opinber blessaður nýrasismi

Við fordæmdum Apartheid stefnuna í Suður Afríku á sýnum tíma og einnig aðskilnað annarstaðar í heiminum, en hræsnin hefur löngum verið Íslendingum kær.

Sjálf rekum við opinbera aðskilnaðarstefnu, að vísu ekki flokkun eftir húðlit heldur kyni.

Manneskjur með kynfæri kvenna hafa forgang og njóta forréttinda umfram manneskjur með kynfæri karla, sjálfur sé ég engan mun á þessu eða flokkun eftir húðlit, trú, uppruna eða öðru því sem notað er til að réttlæta mismuna á milli manna í pólitískum rétttrúnaði.

Þetta ósamræmi við stjórnarskrá lýðveldisins er réttlætt með vísan til laga sem Alþingi samþykkti þvert á stjórnarskrá, og ég sem hélt að breytingar á stjórnarskrá væri ekki hægt að framkvæma án samþykkis í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Er það kannski svo, og hvað þá?

Mismunun eftir kynfærum hefst í leikskóla og nær til grafar og er sem önnur mismunun byggð á pólitískum rétttrúnaði,sem dæmi má nefna Hjallastefnuna sem byggist á tilfinningalegum fullyrðingum fólks með titla í stað faglegar rekjanlegra rannsókna og þessum lánatryggingasjóði sem velur sér viðskiptavini út frá kynfærum og svo þykist þessi banki vera faglegur.

Þá mætti nefna lagalega þvingaða stjórnarsetu í stjórnum stofnana og fyrirtækja út frá gerð kynfæra, ekki að stofnendur eða stærstu hluthafar þessara fyrirtækja hafi valið hæfustu einstaklingana til að stýra þeim heldur vegna pólitísks rétttrúnaðar á Alþingi sem ekki virðist ráða við eigið hlutverk

Það er fullt af konum og körlum sem eru hæf til að stýra eða sitja í stjórnum fyrirtækja og hafa margir ýmist stofnað fyrirtæki og eða verið valdir út frá getu og hæfileikum, en nú sitja konur undir því að þær séu ekki valdar vegna eigin verðleika heldur kynfærum.

Sjálfur á ég dætur sem ég hef mikla trú á, sökum þeirra eigin verðleika og getu.

Vonandi þurfa þær ekki að upplifa þá vantrú á eigin verleika sem hin opinbera kynjamismunun veldur, en það verður hlutverk þeirra kynslóðar að taka afleiðingum þessarar stefnu.

Vantraustið, samskiptagjáin og sundrungin sem er ávöxtur þessa rétttrúnaðar mun valda bakslagi í jafnréttisbaráttu kvenna eins og öll mismunun hefur gert í gegn um tíðina.

Börnin okkar temja sér það sem við gerum en ekki það sem við segjum, vilji konur ná alvöru jafnrétti er rétt að þær einbeiti sér í samvinnu við karla að fyrstu æviárum barnanna í stað þess að valda samfélagslegu tjóni með vanhugsuðum rétttrúnaði.

Það gleymist oft og líklega viljandi, að öflugustu stuðnings og athafnamenn jafnréttis hafa í gegn um tíðina verið karlar.

Er það svo að til að greiða fyrir fjármögnun í fyrirtækjarekstri sé kynskiptiaðgerð að vera álitlegur kostur til að uppfylla kröfur hins "faglega" banka

Lánar bara fyrirtækjum kvenna

Þú hefur valdið kæri þingmaður

Már finnst oft eins og þingmenn skilji illa að þeir sitja á löggjafasamkomu Íslands og þar setja menn lögin sem eru leikreglur samfélagsins, þar á eftir koma ráðuneytin með reglugerðavaldið í gegn um pólitískan ráðherra

Þingmenn eiga að taka upp málefni sem eru að valda upplausn og sundrungu í samfélaginu til að tryggja velferð og frið, en oft virðast þingmenn bara hissa á afleiðingum eigin verka og framkvæmd lagana sem þeir samþykktu jafnvel sjálfir.

Þessi siður að koma með haug af þingmálum síðustu dag þings og hrúga inn til afgreiðslu, er að valda almenningi miklu tjóni því illa hugsuð lög eru að fljóta með í gegnum þingið.

Það virðist enginn hópur löglærðra fara yfir einstaka frumvörp og skoða afleiðingar þeirra né er að sjá að öll frumvörp séu kostnaðargreind

Afleiðingunum tökum við sem erum ekki að gera annað en vinna fyrir salti í grautinn, við erum oftast auðveld bráð siðblindra aurasálna sem engjast endalaus af græðgi og hungri eftir annarra manna eigum og fé.

Gott er að Ásmundi blöskri og þá kannski er von til að lög verði endurskoðuð og eignarupptaka stöðvuð, tilvalið er að byrja á Íbúðalánasjóð sem hefur sett þúsundir einstaklinga á götuna og sundrað fjölskyldum undanfari ár.

Er það gott fyrir samfélagið að selja ofan af fjölskyldum og sundra þeim, en taka svo við þessu fólki brotnu og framtakslausu inn á félagsmálastofnanir sveitarfélagana.

Er betra að hafa fólk framtakslaust og brotið, heilsu og vonlaust án framtíðar en virkt og vaxandi.

Hvað lengi á það að vera forgangsmál í samfélaginu að tryggja velferð dauðra hluta eins og prentaðs pappírs, í stað þess að huga að því sem er lifandi og finnur til.

Við þurfum að losa okkur við af þingi þá stjórnmálamenn sem sjá samfélagið sem veiðilendur fyrir fégráðuga, og koma á þing þeim sem vilja tryggja gott og heilbrigt mannlíf.

Verðmætið er fólgið í hinum lifandi verum en ekki prentuðum dauðum pappír.

Misstu húsið vegna 50 þúsund króna

Af verkunum skuluð þér dæma þá

Það er alfarið undir fjölmiðlunum sjálfum komið hvort þeir njóta trausts eða ekki.

Við erum á tímum upplýsingaflæðis og gamla siði verður að afleggja, að birta ýmist óbreyttar fréttatilkynningar fyrirtækja og stofnana eða þýða þær án yfirferðar er banabiti gömlu fjölmiðlana.

Fólk hefur aðgang að margfalt fleiri og oft á tíðum betri heimildum en það, að fólk gleypi áróðurinn hráan frá innlendum fjölmiðlum.

Tímar rangfærslna og einhliða áróðurs eru að lýða undir lok og með þeim fara þeir fjölmiðlar sem  rúnir verða trausti.

Vilji fjölmiðlar byggja upp traust, verða þeir að setja inn slóðir á heimildir til að lesandinn geti sjálfur staðfest uppruna og að túlkun fréttamanns sé sönn.

Traust byggist á rekjanlegum heimildum og frásögnum af sjónarmiðum sem flestra, en ekki birtingu á einhliða áróðri annars aðilans.

Það er lesandans að móta sér skoðun út frá trúverðugum heimildum en ekki blaðamanna að halda að fólki framsetningu eins aðila eða eigin túlkun atburða.

Þegar fjölmiðlamenn fara að sýna almenningi þá lágmarks virðingu að leyfa fólki að móta sér sýna eigin skoðum út frá sönnum heimildum, er von til að tapað traust fjölmiðla endurvinnist.

Þegar miðlar eru komnir í ógöngur, er gott að hætta að grafa undan sjálfum sér

Traust á fjölmiðlum dregst saman