Grunsamlega fljótir til ásakana

Merkilegt hvað menn eru fljótir til við að styðja óbeint ásakanir um morð að undirlagi Pútins.

Það hefur kannski gleymst að það voru valdaræningjarnir í Úkraínu sem létu leyniskyttur skjóta mótmælendur til að espa upp fólkið gegn kjörnum stjórnvöldum, hver segir að þessir sömu vinir utanríkisráðherra séu ekki að láta skjóta Bor­is Nemt­sov til að espa fólk.

Halda menn virkilega að fólk átti sig ekki á því að það er fyrir löngu hafið stríð á efnahags og fjölmiðlasviðinu þar sem stöðugt er verið að beita blekkingum.

Krefjumst þjóðaatkvæðagreiðslu um veruna í NATO, það voru sömu aðferðir notaðar við NATO aðildina og beitt var við ESB aðildarumsóknina.

Blekkingum var beitt og farið fram hjá þjóðinni sem aldrei hefur fengið að kjósa um þessar tvær ákvarðanir, sem skipta okkar framtíð svo miklu.

Byggjum upp okkar eigin fjölskyldusamfélag en hættum að vera copy paste samfélag, hvar er dugurinn og þorið sem þarf til að vera sjálfstæð þjóð.

Finnst einhverjum virkilega eftirsóknavert að vera í hjörð læmingjana sem stefna að stríði, viljum við vopnaða herlögreglu á götum Reykjavíkur og búa í samfélagi ótta.

„Draga verður gerendur til ábyrgðar“

Blekkingaleikurinn um ógn

Miðað við þær upplýsingar sem hafa komið fram þá flugu Rússar yfir alþjóðlegu hafsvæði og fóru hvorki inn í Breska né Íslenska lofthelgi, samt voru sendar herþotur til að fylgja þeim og maður spyr sig hver sé í raun að ögra

Aldrei hafa Rússar hótað Íslendingum né sent hlaðnar sprengjuflugvélar inn í Íslenska lofthelgi og líklega væri ódýrara fyrir þá að skjóta upp einni eldflaug eða svo ef þeir vildu hreinsa líf héðan af eyjunni.

Hver er tilgangur Íslenskra yfirvalda með að taka þátt í að ögra Rússum og sýna þessari gömlu vinaþjóð fjandskap, hafa þeir ekki keypt af okkur vörur fyrir miljarða í áratugi og selt okkur eldsneyti sem vörur auk þess að hafa ekki sýnt okkur annað en vinsemd alla tíð

Það voru Rússar sem vildu lána okkur fé er við vorum komin á hnén í hruninnu en Bandaríkjamenn spörkuðu og norðurlöndin okruðu á okkur er við vorum varnalaus.

Það er auvirðilegt og smásálarlegt að þakka sýnda vinsemd með stuðningi við http://www.dw.de/ukrainian-right-wingers-march-to-commemorate-nationalist/a-18166964

Yrðum við sátt við að Suðurnesjamenn færu að flytja inn vopn frá Kínverjum og bardagar hæfust í Hafnafirði eftir að löglega kosinni bæjarstjórn hefði verið varpað á dyr, fyndist okkur í lagi ef færeyskur ráðherra gerðist svo klappstýra valdaræningjanna.

Nokkurn vegin svona sjá Rússar málefni Úkraínu sem var búin til sem ríki til að tryggja Rússum atkvæði innan sameinuðu þjóðanna, við gætum gert Suðurnes að sjálfstæðu ríki til að tryggja okkur atkvæði en þá gætum við endað í sömu stöðu og Rússar eru í.

Ætli þessi þjóð að þroskast, er vinsemd og virðing ágætis byrjun í samskiptum sem og að leita sátta í stað þess að vera hælbítur með NATO að skipan úr vestri.

bjóðum alla velkomna í friði og vinsemd en sendum ófriðarseggina heim með sýn stríðstól.

„Gamaldags andi“ yfir flugi Rússa

Að framleiða verksmiðjustarfsmenn

Svo mikil er ánægjan með Alcoa í Fjarðabyggð að verið er að ljúka við aðlögun á skólakerfinu að þörfum fyrirtækisins, allt frá leikskólastigi og upp úr.

Aldrei hefði maður trúað því að heilt sveitarfélag liti á íbúa sem framtíðar verksmiðjustarfsmenn og tæki að sér að ala þá upp í gegn um menntakerfið, til samræmis við þarfir einstaka fyrirtækja.

Fyrirtækja sem með klækjabrögðum koma sér hjá skattgreiðslum og starfrækja svo öfluga styrktarúthlutun í samfélaginu til að smyrja hjól velvildar, það er enginn að kalla þetta mútugreiðslur en talað er um "samfélagslega ábyrgð" hjá þeim skattlausu.

Svo mörg eru eggin orðinn í sömu körfunni að ef Alcoa lokaði verksmiðjunni á Reyðafirði, yrði samfélagsleg hrun í Fjarðabyggð.

Er það ákjósanleg staða?

„Samkvæmt umfjöllun Kastljós hefur Alcoa á Íslandi ekki greitt krónu í tekjuskatt síðan 2003 og á þar að auki inneign á móti sköttum næstu ára.“

Ekkert hægt að gera við Alcoa

Skammarleg meðferð á launafólki

Á meðan vinnuveitendur geta þvingað fólk til að vera í ákveðnu stéttarfélagi og stéttarfélögin komast upp með að skipta félagsmönnum á milli sín eftir svæðum og störfum er nánast enginn munur á. Báðir þessir aðilar sitja svo saman á tuga miljarða eftirlaunasjóðum sem þeir eiga flestir ekkert í og ráðstafa, en úti sitja eigendur þessa fjármagns og fá engu ráðið um ráðstöfun þess.

Þeir sitja samt eftir með skertar tekjur á efri árum því þeir sem ekkert eiga í þessu tuga miljörðum, hafa tapað miljörðum af annarra manna fé vegna lánveitinga og jafnvel kaupa á hlutabréfum hvers annars. Og fyrir þetta útdeila þeir hverjum öðrum veglegar greiðslur vegna stjórnarsetu og ábyrgðar.

Samkvæmt lífeyrissjóðalögunum skal iðgjald í lífeyrissjóð vera a.m.k. 12% af heildarlaunum. Það er kallað lágmarksiðgjald og er lögbundið lágmark sem skal greiða í lífeyrissjóð eins lengi og hver maður er á vinnumarkaði.

Aflir þú að meðaltali 4 miljóna á ári í 40 ár erum við að tala um Að lágmarki 20.000.000 sem eru af þér teknar samkvæmt lagaskipan, og þetta er mjög gróft áætlað

A.m.k 12% af þínum launum ert þú þvingaður til að fá fólki út í bæ til ráðstöfunar, og þú ræður engu um það hvernig þessu fjármagni er ráðstafað. Þú hinsvegar situr uppi með afleiðingarnar og sveltur jafnvel í ellinni ef illa hefur verið farið með þessa fjármuni, af fólki sem hefur engra annarra hagsmuna að gæta en eigin afraksturs af annarra manna fé.

Stéttarfélögin gera út á félagsgjöldin og með einokun á tilteknum svæðum sem störfum losna þau við að keppa um félagsmenn. Það er lítill hvati til að ná betri samningum og eða bjóða betri þjónustu, lægri félagsgjöld eða hagstæð afsláttakjör ofl. Hvatinn til að gera betur er nánast enginn eins og sést á kjörum launafólks.

Og allt viðgengst þetta þrátt fyrir að félaga frelsi sem leysi, sé tryggt í stjórnarskrá.

Afskaplega sorglegt að hér hafi verið útskrifuð hundruð Lögmanna sem eru ekkert annað en vel menntaðir rukkarar, það sárvantar lögmenn til að taka á lögleysinu sem hér viðgengst vegna orðhengilsháttar hagsmunaraðila.

Laun karls lækkuðu vegna kæru

Hvenær verður stöðvun glæps að glæp

Spyr sjálfan að því hver sé siðferðis og réttarvitund fólks almennt.

Finnst að sá sem stöðvaði nauðgunina í Ameríku hafi farið full langt í að taka lögin og dómsvaldið í sýnar hendur, en skil vel viðbrögðin og yrði eflaus sjálfur mun verri.

Hversu mikið finnst fólki að megi berja þennan mann, þangað til glæpurinn að berja hann er orðin jafn eða verri og glæpurinn sem hann framdi?

Hvernig skilgreinum við jafnvægi á milli glæps og líkamlegrar refsingar, hvað er hæfilegt?

Er hægt að réttlæta beitingu ofbeldis sem ásættanleg viðbrögð ef verið er að stöðva eða refsa fyrir glæp?

Vill fólk taka upp opinberar flengingar á Íslandi?

Erum við að fjarlægjast okkar réttarvitund og nálgast hina Amerísku?

Vona ekki.

Nauðgaði konu og var barinn til óbóta

Að daga uppi

Svolítið merkilegt að lesa um þessi byrgi til að vernda þá sem skipta litlu sem engu máli í raun, það eru innviðirnir sem skipta máli en ekki puntudúkkur.

Er hamfarir skella á er það embættismannakerfið sem heldur samfélaginu gangandi, ekki kóngafólk og eða stjórnmálaleiðtogar.

Ofmat á eigið mikilvægi einkennir þessar starfsstéttir, sem hafa dagað svolítið upp eins og risaeðlur á framfærslu almennings.

Embættiskerfið er lífæð samfélagsins og mikilvægasta einingin okkar, það er því alltaf jafn hrollvekjandi að fylgjast með er misvitrir stjórnmálamenn eru að tæta í sundur skipulagið og leggja einstaka starfsmenn í einelti til að þvinga fram eigin vilja sem oft á tíðum hefur stangast á við lög.

Því miður virðist löggjafavaldið á Alþingi oftast ekki standa í lappirnar gagnvart sitjandi ráðherrum sem í krafti flokksaga kúga þingmenn til hlýðni.

Okkar mesti bölvaldur virðist vera hið Íslenska flokkakerfi sem stýrt er af sérhagsmunahópum og lifa sem iglur á sameiginlegum sjóðum landsmanna.

Leynibyrgi drottningar á netinu

Að tapa miljörðum

Hvers virði er starfsreynsla er upp er staðið ?

Viðvarandi æsku og skjaladýrkun undanfarinna áratuga virkar sem trúarbrögð frekar en skinsemi er horft er til þess hversu miklum verðmætum atvinnulífið kastar frá sér.

Regluleg laun fullvinnandi launamanna á íslenskum vinnumarkaði voru 402 þúsund krónur að meðaltali árið 2012.

Ef við gefum okkur að við séum 20% af vinnutíma að þjálfast eða læra að fást við verkefni og nýja hluti, fara um 80.000 krónur á mánuði í þjálfunar og námskostnað starfsmanns.

Það eru því 964.800 krónur á ári, sem vinnuveitandinn er að fjárfesta í færni og starfsreynslu viðkomandi starfsmanns.

Starfsmaður sem fer á milli margra vinnustaða er stöðugt að takast á við nýjar aðstæður og fjárfesting  í færni og starfsreynslu byggist upp, töluvert af þessari fjárfestingu skilar sér inn á vinnustaðinn eftir því sem starfsmaðurinn miðlar af sinni reynslu og þekkingu til samstarfsmanna en samsetning vinnuhópa skiptir miklu.

Ef við höldum okkur við mánaðarlega 80.000 krónu fjárfestingu í þekkingu og færni starfsmanns er atvinnulífið búið að fjárfesta fyrir 9.648.000 krónur í hverjum einstakling eftir 10 ára starf, og upphæðin er komin í 28.944.400 er viðkomandi fer yfir töfra aldurinn 50 ár og jafnvel 30.000.000 ef starfsmaður byrjaði ungur á vinnumarkaði.

Nú bregður svo við að er fjárfestingin fer yfir þennan 30.000.000 krónu múr við lífaldurinn 50 ár, þá virðast flestir vinnuveitendur hætta að átta sig á þeirri vermætasöfnun sem átt hefur sér stað. Atvinnulífið virðist  að stærstum hluta trúa því að með því að henda þessari 30.000.000 króna fjárfestingu myndist hagnaður í nýrri þekkingu, unglegri ásýnd og frískari ímynd.

Sumir segja að þetta sé vegna tilmæla starfsmannastjóra og ráðningarráðgjafa sem er tiltölulega nýtt fyrirbæri á vinnumarkaði,  starfsmannaveltan hefur farið í 25% hjá sumum fyrirtækjum sem nýtt hafa sér þjónustu þessara aðila og kostnaðaraukinn fyrir fyrirtækin í færniþjálfun hlýtur að teljast sligandi.

Bankarnir okkar voru einkavæddir og og fengu unglegri ásýnd og frískari ímynd sem einkennist af reynsluleysi og oftrú á eigin getu.

Við munum öll hvernig sú vegferð endaði.

Brostin tiltrú

Forseti Íslands, Forsætisráðherra og Biskup þjóðkirkjunnar hafa öll flutt hugvekjur að venju um þessi áramót, öll kvarta sáran yfir bölsýni og gagnrýni landsmanna.

Öll hafa þessi embætti notið ákveðinnar virðingar og hylli í gegn um áratugina en sú virðing hefur að mestu byggst á óskhyggju og tiltrú vegna áróðurs flokksstýrðra fjölmiðla.

Núna er þjóðin hefur séð lygavefina sem spunnir hafa verið í gegn um tíðina í krafti starfstitla verður breyting á, nú verða menn og konur að sanna eigið ágæti og ávinna sér virðingu og traust til embættis.

Það er kannski sárt að sitja undir vantrú og gagnrýni, en öll sóttust þau eftir embættunum og þiggja rífleg laun fyrir ásamt veglegum verðtryggðum eftirlaunum en allt kemur þetta úr vösum almennings.

Væl er ekki trygging fyrir vorkunn og svikin þjóð er sem krumpað pappírsblað, það tekur langan tíma að slétta slíkt.

„Það er allt dregið í efa“

200 miljónir til að magna ófrið

Að veita 32 miljónum úr vasa þjóðarinnar til að sefa vonda samvisku er ekkert annað en krókódílatár, þegar verið er að veita 200 miljónum til hernaðaruppbyggingar í Úkraínu.

Sjá:Aukin framlög til NATO.

Menn veita smánar upphæð til að bæta fyrir þá neyð sem þeir hafa sjálfir að mestu skapað með stuðningi við stríðsrekstur NATO og ófriðarstefnu Bandaríkjamanna, en fjármagna svo á sama tíma eldsneytiskaup á næsta ófriðarbál í Úkraínu.

Menn er best að dæma af verkum frekar en fögrum orðum, og greinilegt að Framsóknarflokkurinn og Samfylkingin  eru flokkar ófriðar og átaka. Það var Halldór Ásgrímsson sem eyðilagði friðarímynd Íslands með ófriði gegn Írak og svo bætti Össur Skarphéðinsson við í safnið en nú kemur Gunnar Bragi með Úkraínu.

Merkilegt hvað menn sem sitja á öruggum stað fyrir aftan skrifborð á Íslandi eru viljugir til að efna til ófriðar, vitandi að þeim mun ekki blæða sjálfum né þurfa að hlusta á vein þjáðra eða grafa þá sem falla

Líklega er farsælast að leggja niður Íslensku friðargæsluna, Þróunarsamvinnustofnun Íslands og yfirgefa NATO, okkar peningum er betur varið með því að styrkja starfsemi á vegum Sameinuðu þjóðanna og koma á viðræðum deiluaðila frekar en kynda undir ófriði.

Létt undir með tómum sjóðum SÞ

Ný leið í þróunaraðstoð

Íslendingar eiga að fara nýja leið, við eigum að flytja til fólksins þekkinguna til að það geti bjargað sér sjálft og til að nýta auðlindir sýnar, byggja upp menntakerfi og byggja upp heilsugæslu.

Við gætum gert þetta með því að greiða námskostnað lokaársnemenda í háskólum Íslands gegn því að nemendur fari til þeirra landa sem fá okkar þróunaraðstoð til að miðla af sinni þekkingu með árs dvöl við kennslu.

Þannig hjálpuðum við í raun í stað þess að nýta sér örvæntingu til að þröngva upp á börn trú eða skapa svokölluðum "hjálparstarfsmönnum" vinnu.

Að flytja til Íslands örfáa flóttamenn til að stjórnmálamenn og „hjálparsamtök“ geti fengið fjölmiðlaumfjöllun út á neyð þeirra er til skammar, flutningskostnaðurinn einn og sér étur upp framfærslu fyrir tugi annarra fjölskyldna sem eftir sitja og fjölskyldu sem félagstengsl eru rofinn.